Sinds dag 3 van mijn avontuur heb ik iedere dag met papa of mama gebuideld. Dat is jullie vast niet onopgemerkt gebleven. Gister mocht dat, gezien mijn instabiliteit, niet en dat voelde toch wel een beetje vreemd. Gelukkig was vandaag alles weer een beetje rustig en mocht papa aantreden. Ik heb heerlijk bij hem gelegen, bijna ‘’2 uren lang’’.
Papa:
Een telefoontje om 07:20. ‘’anoniem’’ dat kan op dit moment maar 1 ding betekenen, er is iets met onze kleine man! Aan de andere kant van de lijn begon de dienstdoende arts zijn verhaal en trapte af met ‘’u hoeft niet te schrikken’’ Helaas, dat was al te laat! Ga er maar eens even voor zitten, want vandaag valt er weer heel wat meer te vertellen dan de afgelopen dagen….
Die rustige dagen in het MCL leken vannacht even voor bij. Ik was onrustig, kon niet echt een lekker plekje in de couveuse vinden en op mijn buikje liggen vond ik al helemaal niet fijn. Zou het dan toch nog komen door de reis van Groningen naar Leeuwarden?
Vandaag had ik het op mijn heupen! Dat begon al in de vroege uurtjes, ik vond de sprietjes in mijn neus weer eens kriebelen en mijn grijpgrage handjes wisten daar wel raad mee ?! Niet zo slim natuurlijk, want als die sprietjes niet in mijn neus zitten kunnen ze me ook niet helpen met ademen…..
Toen ik in Leeuwarden kwam werd er aan mijn couveuse een label gehangen. Een label?! Ja daar stond ‘’CONTACTISOLATIE’’ op. Zielig toch? Dat deden ze niet voor niks hoor, dat was voor mij eigen veiligheid. Omdat ik in Groningen samen met andere zieke kindjes op de intensive care lag, bestond er een kans dat ik beestjes of andere bacteriën mee had genomen naar Leeuwarden. Om dit uit te sluiten hebben ze een paar testjes bij mij gedaan en vandaag kreeg ik daar de uitslag van. Ik was kern gezond en had geen beestjes meegenomen uit Groningen ?. Gelukkig maar, hoeven de verpleegsters ook niet meer van die koude handschoentjes aan als ze mijn pamper verschonen.
