Dat was even schrikken!

Papa:
Een telefoontje om 07:20. ‘’anoniem’’ dat kan op dit moment maar 1 ding betekenen, er is iets met onze kleine man! Aan de andere kant van de lijn begon de dienstdoende arts zijn verhaal en trapte af met ‘’u hoeft niet te schrikken’’ Helaas, dat was al te laat! Ga er maar eens even voor zitten, want vandaag valt er weer heel wat meer te vertellen dan de afgelopen dagen…. 

Tigo:
Wederom een roerig nachtje voor mij. Ik kon mijn draai niet vinden en met veel meer dips dan voorheen waren de verpleegsters er ook niet gerust op. Wat er vooral speelt is dat ik het mezelf te moeilijk maak. Ik ben onnodig ‘’te’’ flink gehouden na de grote reis vanuit Groningen en hierdoor ben ik uitgeput geraakt. Eigenlijk doe ik mezelf een beetje ouder voor dan ik eigenlijk ben. En die los slingerende handen en voeten werken ook niet echt in mijn voordeel. Deze optelsom maakt dat de artsen en verpleegsters mij niet langer aan laten modderen. Ze staan niet toe dat ik mezelf verder uitput en hebben daarom vannacht ingegrepen. Er is gekozen om de ondersteuning die ik kreeg in de vorm van highflow terug te zetten naar de Cpap. Oplettende lezers zijn dat begrip eerder tegen gekomen. Het verschil tussen high flow en Cpap zit hem in de manier waarop je druk geeft. Bij highflow geeft een constante stroom van warme lucht een beetje druk op de longetjes. Hoeveel druk dat is kan niet of nauwelijks worden gemeten. Met Cpap word er daadwerkelijk druk gegeven en deze wordt aangeduid in centimeters. Op dit moment zet de Cpap machine mijn longetjes voor 5cm open, zodat ik zelf in en uit kan ademen. De Cpap word gegeven door een soort lego blokje onder mijn neusje. In combinatie met dat lego blokje moet ik een mutsje op. Dit is  om de slangetjes goed op hun plaats te houden.

Naast de verandering in mijn ademhalingsondersteuning heb ik ook een infuus in mijn voetje gekregen. Dat hebben ze gedaan om mij antibiotica te kunnen geven. Het schijnt dat ik vanuit Groningen een ziekenhuisbacterie mee genomen hebt. Deze heet pseudomonas en is niet heel gevaarlijk. Eigenlijk hoef ik me daar geen zorgen om te maken, maar als deze bacterie in aanraking komt met een eventuele infectie, dan wordt het een heel ander verhaal. Omdat de arts op dit moment niet weet of ik een infectie heb (die kans is trouwens klein, want ik ben zo fit als een hoentje ?), heeft hij ervoor gekozen om mijn preventief antibiotica te geven totdat de bloed uitslagen bekend zijn. Dat infuus in mijn voetje is trouwens super irritant, ik had hem er met mijn andere voetje al bijna af getrapt, maar toen greep de verpleegster in. Nu is hij gespalkt, het lijk net alsof ik ga skiën!

Papa:
Het is helaas nog niet allemaal van zelfsprekend. Kim en ik probeerde onze blijdschap nog steeds wat te onderdrukken, omdat het gevaar op de loer lag/ligt. Maar na de verhuizing naar MCL en de goeie prestaties van Tigo in Leeuwarden lieten we die blijdschap toch een beetje toe… Des te moeilijker om deze tegenslag te verwerken. Gelukkig ging het vanmorgen, in tegenstelling tot vannacht, al een stuk beter met onze kleine baas. Hij lijkt zich er bij neer te leggen dat hij zich meer koest moet houden en dat slapen voor nu het beste medicijn is. We hopen dat hij een goeie nacht maakt en dat we morgen weer van zijn grote kraalogen en glimlach mogen genieten……

Sla vandaag vooral het fillmpje onderaan deze blog niet over. Een overzicht van de afgelopen 4 weken!